Antionowy program piszemy w jezyku „C”. Zmienne punktowe umieszczamy nad main(), zmienne antionowe pod main(). W żargonie programistycznym zmienne punktowe są deklarowane jako globalne a zmienne antionowe jako lokalne. Żeby te dwie sorty zmiennych były łatwo rozpoznawalne w tekście programu, punktowe zmienne piszemy małymi literami, antionowe zmienne dużymi literami. Taka konwencja jest spójna z konwencją przyjetą w mych wczesnych artykułach (pod HOME).
Przykłady programów znajdzie czytelnik w tekście rozdziałów zasadniczo w kompletnej formie. Czyli można je przenieść bez zmian do Visual Studio i takie kompletne programy powinny działać. Później, w bardziej zaawansowanych rozdziałach teksty programów będą skrócone, opuścimy niektóre powtarzające się syntaktyczne i operacyjne elementy języka „C”. Dzięki wyżej wspomnianej konwencji (małe/ duze litery) opuścimy również deklaracje zmiennych. Można je łatwo dopisać (nad main, pod main).
Antiony poruszają się w przestrzeni (C2 )n i wykonują obliczenia na danych w punktach przestrzeni i na danych w samych antionach. Program jest jeden, identyczny dla wszystkich antionów.
Antionowy program, względnie interpretacyjne obliczenie wg. antionowego programu, a specjalnie programowanie ruchów w przestrzeni, musi spełniać kilka warunków. Formalnie interpretacyjne obliczenie określamy jako sekwencję stanów S0,S1,S2,… w dyskretnym (globalnym) czasie τ= 0.1.2,… Stan Sτ to zbiór antionów i odpowiadających punktów przestrzeni, dokładniej Sτ= {dane antionowe, dane punktowe, pozycja w programie} w czasie τ. Przejście z jednego stanu Sτ do nastepnego Sτ+1 przebiega skokowo, synchronicznie dla wszystkich antionów w Sτ. Mówimy, że nastepuje „odpalenie” antionów w stanie Sτ. Program musi byc napisany tak, aby w każdym stanie Sτ interpretacyjnego obliczenia w dowolnym punkcie przestrzeni był tylko jeden antion. Czyli musi być jednoznaczna para (punkt, antion) naprzeciw siebie, i tym samym jednoznaczne, deterministyczne obliczenie w punkcie i w całej przestrzeni.
Nie ma lepszego sposobu na zrozumienie o co chodzi niż siąść za domowy komputer PC, włączyć development system dla C/C++, i pisac programy, które realizują równoległe algorytmy. Startujemy taki program z jednym poczatkowym antionem w poczatkowym punkcie przestrzeni. Nastepuje ekspansja antionów, po czym rozmnozona chmura antionów zaczyna pracować równolegle, równoczesnie. Ogólnie wielotysieczna chmura. W naszych przykładach zazwyczaj tylko 8, albo 2n dla stosunkowo małej liczby „n”. Wykorzystujemy specyficzne funkcje tx(), t() i o() kernelu. Użyjemy zwykłych funkcji wydruku input/output, żeby obserwować jak to wszystko działa, kontrolować czy działa dobrze, jakie są wyniki, i czy wyniki sprawdzają poprawnosc algorytmu i programu. Mozna sobie wyobrazić, że w kazdym punkcie przestrzeni jest drukarka.